53
هَـمیشـه بـآیــد کَـسی باشـــد کـــه مــَعنی ســــه نقطـه ی انتهـــآی
جملـه هآیتـــ را بفهمـــد..
هَـمیشـه بـآیـــد کسـی باشـــد
تا بُغضهآیتـــ را قبلــ از لرزیــدن چانـه اتـــ بفهمـــد...
بـآیــد کسی باشـــد
کـــه وقتے صدایتـــ لرزیـــد بفهمـــد...
کـــه اگــ ـرســکـوتـــ کردی، بفهمـــد...
کسی بـآشـــد
کـــه اگــ ـر بهانه گیــــر شـــدی بفهمـــد...
کسی بـآشــد
کـــه اگــ ـر سـردرد را بهـآنـه آوردی برای رفتـــن و نبـــودن...
بفهمـــد بـه تــوجّهـشـــ احتیآج داری...
بفهمـــد کـــه درد داری...
کـــه زنــدگـــی درد دارد...
بفهمـــد کـــه دلتـــ برای چیزهای کـوچکش تنگـــ شـــده استـــ...
بفهمـــد کـــه دلتـــ برای قَــدم زدن زیـــرِ بـــآران...
برآی بـوســیـــدنش...
برای یکـــ آغـــوشِ گَرم تنگـــ شـــده استـــ...
همیشـه بایــد کسی باشـــد
همیشــه
بـآور کـُـن خیلــی حَرفــ استــ...
وفــآدار دستهایتــ بآشـم کِـــه یکــ بــار هـم
لَـمســـشآنـــ نکـــردِه ام..!!