دستم آلوده به خونِ غزلــــي تکـــــراري
مبتلا ثانيه هايم به جنون يــــا هــــــــاري

همه با نفرت از احساس، به هم مي گوينــد
عشق محکوم به تنها شدني اجبــــــــــاري

ريه هـا دود زده .. عاطــــفه ها وارفتـــــــــه
خون رگها همه ماسيده از اين بي عـــاري

انفرادي همه حبسيـــــم، در اندام عــــــبوس
يادمان رفته بخنديـــــــم به هم انگــــــــاري

صبح تا صبح، سري شانه اگر هم بزنيــــــــم
ما همانيــــــــم و همـــــــان آينه ي زنگــــاري

چهره ها بس که پراز شعله احساسات است
همه جــــا پرشده از پـرتره ي ديـــــــــواري

روي سطح غزل زخمي باران اشکــــــــــي
مي چکد بلــــــــکه شود واسطه بيـــــداري